Author :
Abstract
Bu çalışmada, sporun ortaokul öğrencilerinin çatışma çözme davranışları üzerindeki etkisi incelenmiştir. Tarama (survey) modeline uygun olarak gerçekleştirilen çalışmanın araştırma grubunu, 2016-2017 eğitim-öğretim yılının ilk yarısında Konya İl Milli Eğitimine bağlı bir ortaokulda öğrenim gören ve spor yapan 150 (nkadın=75, nerkek=75) ve spor yapmayan 148 (nkadın=75, nerkek=73) olmak üzere toplam 298 öğrenci oluşturmaktadır. Spor yapan grubu; aktif olarak farklı spor branşlarına devam eden öğrenciler oluştururken, spor yapmayan grubu ise aynı okulun farklı sınıflarında okuyan ve bir branşta aktif olarak faaliyet göstermeyen öğrenciler oluşturmuştur. Araştırmada, öğrencilerin çatışma çözme davranışlarını belirlemek için Koruklu (1998) tarafından geliştirilen “Çatışma Çözme Davranışını Belirleme Ölçeği” kullanılmıştır. Veriler normal dağılım gösterdiğinden dolayı ikili küme karşılaştırmaları için bağımsız grup t testi, üç veya daha fazla küme karşılaştırmaları için Tek Yönlü Varyans Analizi (ANOVA) kullanılmıştır. ANOVA sonucu anlamlı bulunan farklılıkların kaynağını belirlemek üzere varyansların homojen olmasından dolayı Tukey HSD çoklu karşılaştırma testi kullanılmıştır. Araştırmada anlamlılık düzeyi 0.05 alınmıştır. Araştırma sonucunda; spor yapma değişkeninin çatışma çözme davranışı olarak saldırganlık boyutunda anlamlı bir farklılığa neden olmadığı, problem çözme boyutunda ise spor yapanlar lehine anlamlı bir farklılığa neden olduğu saptanmıştır. Spor yapan öğrencilerin saldırganlık boyutuna ilişkin puan ortalamalarının cinsiyet değişkenine göre anlamlı düzeyde farklılaştığı ve bu farklılığın erkek öğrenciler lehine olduğu; problem çözme boyutuna ilişkin puan ortalamalarının ise cinsiyet değişkenine göre anlamlı düzeyde farklılaşmadığı tespit edilmiştir. Spor yapmayan öğrencilerin saldırganlık boyutuna ilişkin puan ortalamalarının cinsiyet değişkenine göre anlamlı düzeyde farklılaşmadığı; problem çözme boyutuna ilişkin puan ortalamalarının ise cinsiyet değişkenine göre anlamlı düzeyde farklılaştığı ve bu farklılığın kadın öğrenciler lehine olduğu tespit edilmiştir. Hem spor yapan hem de spor yapmayan öğrencilerin saldırganlık ve problem çözme boyutuna ilişkin puan ortalamalarının yaş değişkenine göre anlamlı düzeyde farklılaştığı tespit edilmiştir.
Keywords
Abstract
In this study, the effect of sports on middle school students on conflict resolution behaviors was examined. The study group of the study conducted in accordance with the survey model, consists of totally 298 students sportsman 150 (nmale=75, nfemale =75) and non-sports 148 (nmale=75, nfemale=73) in the first half of the 2016-2017 academic year, students who attended Konya Provincial National Education. While the sporting group actively creates students who continue to different sports branches, the non-sports group formed students who read in different classes of the same school and did not actively work in a branch. In the research, "Conflict Resolution Behavior Determination Scale" developed by Koruklu (1998) was used to determine students' conflict resolution behaviors. Independent group t test was used for binary cluster comparisons and one way ANOVA was used for three or more cluster comparisons since the data showed normal distribution. Tukey HSD multiple comparison test was used because of the homogeneity of the variances to determine the source of significant differences found in the ANOVA outcome. The level of significance in the study was taken as 0.05. As a result of the research; sporting variables did not cause a significant difference in aggression dimension as conflict resolution behavior, Problem-solving dimension, it was found that they caused a meaningful difference in favor of sportsmen. The mean score of the aggressiveness of the sporting students differed significantly according to the gender variable and This difference is in favor of male students; It was determined that the average score of the problem solving dimension did not differ significantly according to the gender variable. The average scores of aggression of students who do not do sports do not differ significantly according to the gender variable; the mean scores of the problem solving dimensions differed significantly according to the gender variable and this difference was found to be in favor of female students. It was determined that the average scores of aggression and problem solving scores of students who did both sports and non-sports differed significantly according to age.
Keywords
- Akbalık, F.G. (2001). “Çatışma Çözme Ölçeği’nin (Üniversite Öğrencileri Formu) Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması” Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, C. 2, S. 16, 7-13.
- Çoban, R. (2002). “The Effect of Conflict Resolution Training Program on Elementary School Students’ Conflict Resolution Strategies”. Yüksek Lisans Tezi. ODTÜ, Ankara.
- Fountain, S. (1999). Peace education in UNICEF. Working Paper. New York:UNICEF.
- Glasser, W. (1999). Başarısızlığın olmadığı okul. Ankara: Beyaz Yayınları.
- Koruklu, N. (1998). “Arabuluculuk Eğitiminin ilköğretim Düzeyindeki Bir Grup Öğrencinin Çatışma Çözme Davranışlarına Etkisinin incelenmesi”. Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi, Ankara.
- Martin, M.,Greenwood, C.W. (2002). Çocuğunuzun Okulla İlgili Sorunlarını Çözebilirsiniz (Çev. F. Zengin Dağıdır).(3. Basım) İstanbul: Sistem Yayıncılık
- Mourer, R.E. (1991). “Managing Conflict: Tactics For School Administers.” Boston: Allyn& Bacan. http:// www.ebsco.com.
- Öner, U (2005). Eğitim ortamlarında çatışma çözme ve arabulucuk programlarının yeri ve kullanımı seminer notları, Ankara: PDR Derneği.
- Sarı, S. (2005). “İlköğretim 5.Sınıf Öğrencilerine Çatışma Çözümü Becerilerinin Kazandırılmasında, Akademik Çelişki Değer Çizgisi ve Güdümlü Tartışma Yöntemlerinin Etkisi.” Yüksek Lisans Tezi. Çukurova Üniversitesi, Adana.
- Sevim, S.A. ( 2005). Üniversite Öğrencilerinin Çatışmalara Yaklaşım Biçimleri, Eurasian Journal of Educational Research, 21, pp, 223-233.
- Sweeney, B.,& Carruthers, W. L. (1996). Conflict resolution: History, philosophy, theory, and educational applications. School Counselor, 43 (5), 326-344.
- Taştan, N. (2004). Çatışma çözme ve akran arabuluculuğu eğitimi programlarının ilköğretim 6. sınıf öğrencilerinin çatışma çözme ve akran arabuluculuğu becerilerine etkisi. Doktora tezi. Ankara Üniversitesi, Ankara.
- Türnüklü, A.,Şahin, İ. ve Öztürk, N. (2002). İlköğretim Okullarında, Öğrenci, Öğretmen,Okul Yöneticisi ve Velilerin Çatışma Çözüm Stratejileri. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi. 8(32), s.74-597.
- Türnüklü, A., Kaçmaz, T., İkiz, E. ve Balcı, F. (2009). Liselerde öğrenci şiddetinin önlenmesi: Anlaşmazlık Çözümü, Müzakere ve Akran-Arabuluculuk Eğitim Programı. Ankara: Maya Akademi. EXTENDED ABSTRACT
